ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ

ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: «ακουμπάω τον πόνο μου στο βουνό»

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Με το βουνό Κιθαιρώνα έχει γίνει φίλος όπως μας εξομολογήθηκε ο Τάσος Χαλκιάς. Εκεί, στην κορυφή του, ανεβαίνει συχνά και φωνάζει. «Εγώ τον πόνο τον δικό μου εκεί τον ακουμπάω. Σε αυτό το πανάρχαιο βουνό με τη μεγάλη ιστορία. Συχνά τον επισκέπτομαι. Είναι αδελφός. Εκεί καταφεύγω. Γιατί ξέρεις το βουνό ακούει κι εγώ ανεβαίνω εκεί και φωνάζω… Σε αυτόν που λέγεται Δημιουργός! Τώρα το ότι τα βάζω με το Θεό είναι γιατί όταν θέλεις να Τον λες ακριβοδίκαιο και φιλεύσπλαχνο πρέπει και να στο αποδεικνύει!! Και μετά κατεβαίνω πολύ απελευθερωμένος. Αν το κάνω αυτό μέσα στην πόλη θα με κλείσουν στο Δαφνί….»

Ο δημοφιλής ηθοποιός είδε το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής να χάνεται. «Η Πρώτη Πράξη», η δραματική σχολή που δημιούργησε το 2008 στο Μεταξουργείο έκλεισε από το βάρος της οικονομικής κρίσης και ο Τάσος Χαλκιάς μαζεύει τα «απομεινάρια» της για να κάνει μια νέα αρχή για τρίτη φορά στη ζωή του. «Την οφείλω πρώτα στα δέκα παιδιά που με εμπιστεύτηκαν και δεν πήγαν αλλού μετά το κλείσιμο της σχολής μου κι έπειτα σε εμένα και την οικογένειά μου» λέει μιλώντας στην Real News.

 

Δεν ξέρει αν ήταν γεννημένος για να γίνει ηθοποιός. «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη που απήγγειλε μαθητής Γυμνασίου στάθηκαν η πρώτη του επαφή με το ταλέντο του. «Η καθηγήτριά μου η κ. Μαγγλάρα το αναγνώρισε και ο παιδικός μου φίλος ο Σταύρος μου έβαλε την ιδέα να γίνω ηθοποιός. Εγώ για αλλού είχα ξεκινήσει. Ήθελα να γίνω θαλασσινός. Καπετάνιος δηλαδή » λέει. Από μικρό παιδί είχε μάθει να αγαπάει τα πλοία και τη θάλασσα αφού ο πατέρας του έπαιρνε αυτόν και τον αδελφό του μαζί του στο Πέραμα στην επισκευαστική ζώνη και τους μάθαινε την δουλειά του ψυκτικού μηχανικού στα καράβια του Χανδρή. Θυμάται ότι συχνά από αφηρημάδα του έπεφταν τα εργαλεία «στα βρώμικα νερά και ο πατέρας μου με μάλωνε. Με έμαθε όμως πολλά αυτή η δουλειά. Μου δίδαξε υπομονή, επιμονή και να συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω. Τα χρειάστηκα όλα ετούτα αργότερα ως ηθοποιός» λέει.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η επαφή του με το θέατρο ήταν και είναι ερωτική. «Ξεκίνησε έρωτας, έγινε πάθος και μεγάλη αγάπη την οποία δεν πρόκειται ποτέ μου να απαρνηθώ! Το θέατρο είναι ένα μονοπάτι δύσβατο με πολλά παρακλάδια και θέλει και μια... μάχαιρα, να κόβεις κλαδιά για να περνάς και να μπορέσεις να δημιουργήσεις τα δικά σου μονοπάτια. Από μικρός ήμουν άνθρωπος δοτικός, ό,τι μάθαινα ήθελα αμέσως να το δίνω και δεν κρατούσα τίποτα για τον εαυτό μου. Έτσι, τα τελευταία 19 χρόνια που διδάσκω υποκριτική θέλω να δίνω στα νέα παιδιά ό,τι έχω μάθει τα 42 χρόνια που είμαι στο θέατρο. »

Χαρακτηρίζει τον εαυτό του χωρίς κανένα δισταγμό «ειλικρινή, φιλότιμο, αλτρουιστή, ευγενικό, ντόμπρο». Η πορεία του σταθερή στην σκηνή, στο σινεμά, στην τηλεόραση. Έχει χαράξει έναν δρόμο και θέλει να τον προφτάσει. «Προτιμώ  να πούνε όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή ότι έφυγε ένας καλός άνθρωπος κι ας μην πουν ένας καλός ηθοποιός. Θεωρώ ότι προσωπικά στη ζωή μου δεν έχω αδικήσει ποτέ κανέναν. Μυρμήγκι έχω πατήσει κι άλλα ζουζούνια αλλά άνθρωπο δεν έχω αδικήσει ποτέ.» λέει.

Όταν τον ρωτάς πως έφθασε έως εδώ σου απαντά έχοντας το γνώθι σε αυτόν. «Είχα την λόξα να επενδύω όσα χρήματα έβγαζα στην τέχνη μου, στο θέατρο κι εκεί τα έχασα. Δεν βαρυγκωμάω. Δεν κράτησα ποτέ χρήματα για την προσωπική μου πολυτέλεια. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να καλυτερεύσω τις συνθήκες διαβίωσής μου σε βαθμό πολυτέλειας. Τα απαραίτητα είχα πάντα. Σπίτι δικό μου δεν έχω, δεν είχα ποτέ, δεν μπήκα στον κόπο. Έκανα δύο παιδιά και είμαι περήφανος για αυτά τα οποία βρήκαν τον δρόμο τους χωρίς την παραμικρή δική μου παρέμβαση. Άφησε ο πατέρας μου ένα εξοχικό στο Πόρτο Γερμενό, στα τρία αδέρφια που είμαστε. Έβαλα κάποια χρήματα από τη δουλειά μου εκεί κάποια στιγμή που δεν είχαν τα αδέρφια μου να το φτιάξουν. Όταν πήρα την αποζημίωση από το Εθνικό Θέατρο κατάφερα να έχω ένα εξοχικό με τον αδερφό μου στο Πόρτο Χέλι στην περιοχή Φλάμπουρα. Αυτό το σπίτι είναι σε κίνδυνο γιατί είναι χρεωμένο και έχει βγει σε πλειστηριασμό από κάποιον ιδιώτη που εργάστηκε για τη σχολή μου και του χρωστάω χρήματα τα οποία έχει κινηθεί νομικά για να τα πάρει. Δεν συμφωνεί να του τα δίνω λίγα –λίγα και είμαστε έκτοτε στα δικαστήρια»

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ

Ο Τάσος Χαλκιάς δεν είναι από τους ανθρώπους που αποταμιεύουν. Έζησε τα καλά χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, πήρε πολλά χρήματα τα οποία και επένδυσε στο όνειρό του τη σχολή υποκριτικής. Για τον Τάσο Χαλκιά έσχατη δυστυχία είναι «η απόλυτη πενία. Έχουμε μείνει μόνο με το εσώρουχο. Τα χάσαμε όλα. Αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Ξεκινώντας από τους "Άθλιους", που έκανα το 1995 και ήταν το πρώτο βαρύ οικονομικό πλήγμα, μπήκαμε πάρα πολύ μέσα σε αυτή τη δουλειά, εξαιρετική παράσταση, στολίδι, μέχρι το "Ενυδρείο" που έκανα στο θέατρο "Σταθμός" και άλλες δικές μου πρωτοβουλίες στις οποίες είχα βάλει χρήματα. Από παντού χάθηκαν χρήματα. Αλλά από την άλλη δεν έλειψε ποτέ η πίστη στην δύναμη της ψυχής».

Αυτή η πίστη ήταν που τον έφερε στο γραφείο του δημάρχου Χαϊδαρίου κ. Δημήτρη Μαραβέλια. Του χάρισε ότι είχε απομείνει από τη σχολή του και του ζήτησε να στήσουν στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου του δήμου ένα Θεατρικό εργαστήρι.

Ο Τάσος Χαλκιάς ζει από τριών χρονών στο Χαϊδάρι και πιστεύει ότι: «Το Χαϊδάρι είναι τόπος όμορφος και καθαρός. Για μένα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που με ανάθρεψε σαν παιδί και σαν έφηβο, και δεν θα τον αποχωριστώ ποτέ. Εδώ λοιπόν θα ξαναρχίσω από την αρχή. Αυτή η σύνταξη, που βγαίνω σε λίγο καιρό, θα είναι για μένα μια οικονομική διέξοδος. Έχω κάνει καιρό τους υπολογισμούς και έχω αποφασίσει, ότι από την στιγμή που δεν μπορώ να καλύψω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι σε τράπεζες και δανειστές, ζώντας με το κίνδυνο ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή  να μπω φυλακή, μπορώ να συνεχίσω να ζω έχοντας τα ως προς το ζην. Δηλαδή να μπορώ να εξοικονομώ το ενοίκιο μου και να ζει η οικογένεια μου καλά. »

 

ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΑΞΙΕΣ

Διατηρεί τις παλιές φιλίες. Ο Φώτης και ο Σταύρος των παιδικών του χρόνων  και ο Θάνος και ο Γιώργος από το σανίδι του θεάτρου είναι τα πρόσωπα που έχει συνδέσει με προσωπικές στιγμές στη ζωή του. Είναι ακόμα δοσμένος στην αγαπημένη του Πέννυ Παπουτσή κι όπως λέει είναι μαζί 42 ολόκληρα χρόνια. «Για μένα η Πέννυ είναι σύζυγος, φίλη, συνεργάτης, μητέρα των παιδιών μου, τα βήματά μου στο θέατρο, η κοινή πορεία, η οικογένεια. Μας ενώνουν πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Δουλέψαμε μαζί και μαζί παλεύουμε και τις αναποδιές. Την ευχαριστώ γιατί με στηρίζει και υπερασπίζεται τις επιλογές μου».

Λέει ότι «υπάρχουν κάποια όνειρα που μου έχουν ξεφύγει. Είμαι άνθρωπος που το ψάχνει. Δεν σταματάω την αναζήτηση. Ταυτίζομαι απόλυτα με τη σκέψη του Σοφοκλή "σ’ αυτήν εδώ τη γη ό,τι γυρέψεις βρίσκεις. Μόνο το αζήτητον ξεφεύγει". Ψάχνω, λοιπόν, το αζήτητον!».

Η αισιοδοξία του παρά τα όσα περνάει, η ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο, η ιδιαίτερη μόρφωση του, η θέληση που κρύβει μέσα του για να κάνει ακόμα πράγματα, παρότι σε λίγο βγαίνει στη σύνταξη, είναι μεταδοτική. Βγαίνοντας από το Πνευματικό Κέντρο Χαϊδαρίου ένιωσα πως ο Τάσος Χαλκιάς είναι από τους ανθρώπους που γεννά τούτη η χώρα. Αυτούς που αναγεννιούνται σαν την Ελλάδα από τις στάχτες τους και που έχουν τη δύναμη να μιλούν με το Θεό.

ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥΣ

Ο Τάσος Χαλκιάς όλα αυτά τα χρόνια έχει μάθει να αφουγκράζεται το κοινό του. Ξέρει τι θέλει από αυτόν. Μεγάλη του αγωνία η τύχη των παιδιών που σπούδασαν κοντά του. Είναι περήφανος γιατί η πρώτη φουρνιά ηθοποιών που έβγαλε από την «Πρώτη Πράξη» συνεργάζεται ήδη με την θεατρική σκηνή Άλμα όπως λέει. «Δεν θα άφηνα αυτά τα παιδιά στην τύχη τους. Ήμουν και είμαι δίπλα τους με κάθε τρόπο. Είναι κι αυτά δικά μου παιδιά. Δεν τα άφησα να περιπλανηθούν όταν έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πήγαινα και τα συναντούσα ακόμα και με τα πόδια, γιατί αυτοκίνητο δεν έχω πια. Τα έφερα εδώ να στήσουμε από την αρχή τα πάντα. Έφερα και τους καθηγητές τους που μοιράζονται αυτή την υποχρέωση χωρίς αμοιβή.  Είμαι κατά του συστήματος που προσπαθούν να επιβάλλουν κάποιοι στους νέους. Να ευνουχίσουν τα όνειρα τους, τις φιλοδοξίες τους και να τους κάνουν να αρκούνται με τα λίγα. Δεν ξέρω πως θα το αλλάξουν όλο αυτό αλλά δεν πρέπει να το δεχτούν. Ελπίζω στην έκρηξη και την αντίστασή τους και την υποστηρίζω ακόμα κι αν η σάρκα ασθενεί με την ψυχή μου που πετάει!!»